Vorige week moest ik er echt aan geloven: Mijn verlof was voorbij en ik moest weer aan het werk. Natan hebben we de zondagavond ervoor al naar mijn moeder gebracht. Want net deze keer moest Corne erg vroeg beginnen. Dat betekende dat we Natan om 5.30 al ui zijn bed moesten halen, en ook mijn moeder moest er dan zo vroeg uit. Dit beviel ons zo goed, dat we dit waarschijnlijk vaker gaan doen. Zo kunnen wij 's ochtends ook wat langer blijven liggen!
En daar ging ik dan, richting Bethanie. Toch wel enig sinds met een knoop in mijn maag. Hoe zal het zijn? Zal ik het allemaal nog wel weten en kunnen? Maar toen ik om 6.45 de eerste voet in de gang zette voelde het al meteen weer vertrouwd. Was het echt alweer 5 maanden geleden dat ik met mijn uniform op dit belachelijk vroege tijdstip hier naar binnen liep? Ik voelde mij die dag weer net als een stagaire. Ik moest constant dingen vragen: Wat kan ik doen, wie kan ik nu helpen, wie moet er nu in bed, hoe werkt dit ook alweer, wie is die mevrouw. Ook de receptie moest ik regelmatig teleurstellen: ''Daar weet ik niets van af, ben er 5 maanden uit geweest. Wil je hem doorschakelen naar mijn collega?'' Ik neem mijn petje af voor degene die die dag met mij gewerkt hebben. Lichamelijk viel het wel mee maar geestelijk vond ik het veel zwaarder. Ook het feit dat ik Evv-er (eerst verantwoordelijke verzorgende voor een aantal bewoners) ben, en ik meteen overladen werd met dingen die ik voor hen mocht gaan regelen. Ik had dus ook erge hoofdpijn toen ik maandag thuis kwam, en die heeft aangehouden t/m donderdag. (maar dat kwam ook door de spanning rondom een dierbare van ons die ziek was)
Nu een week verder gaat het al stukken beter. Alhoewel ik nog steeds erg moe ben na het werken. En dan gaat het werk thuis ook door.
Maar het leuke aan werken is: het thuiskomen! Het thuiskomen bij een vrolijk, gezellig en mooi mannetje! Zie zelf maar:
Mijn hoofd optillen gaat steeds beter...
Heerlijk zo'n stoeltje in het bad...nu kan ik flink om mij heen spetteren met mijn beentjes...
