Zonder jou tikt de tijd even snel...

Het is even geleden, maar daar ben ik weer. Ik werd van week herrinert door mijn collega's aan mijn weblog. Dus ik dacht vandaag ik ga maar weer eens wat schrijven. Het alweer een half jaar geleden dat ik geblogt heb. En dat heeft ook een reden. Wij hebben een heftig half jaar achter de rug. 9 maanden nadat zij gehoord heeft dat ze ongeneeslijk ziek was, is op 18 september mijn schoonmoeder overleden. (Oftewel de moeder van Corne, maar aangezien ik dit blog, houd ik het even bij mij.) En het voelt niet goed, om door te gaan bloggen, zonder haar genoemd te hebben.

Vandaag werd ik even weer stil gezet bij haar. Ik zag op mijn hyves het nummer van clouseau staan, wat gedraaid is bij de uitvaartdienst. En het raakte mij...

Alles is voorgoed gedaan
Als jij er klaar voor bent
'k Heb aan je zijde gestaan
Ik heb je graag gekend

Ik blijf nu hier, jij gaat naar daar
En daar is niet zover van hier
We spreken af, ik weet niet waar
En daar ontmoeten wij elkaar

Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel
Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan
Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan

Slaap zacht, je hebt het verdiend
Je vocht tot aan je laatste zucht
En ga, ga nu m'n vriend
En droom voor eeuwig opgelucht

Net zoals vroeger kom je wel terecht
Ik weet je vindt een huis heel gauw
En ik herhaal wat jij me ooit hebt gezegd
In m'n hart blijf ik je trouw

Zonder jou...

En ik weet ik zou dankbaar moeten zijn
Maar precies daarom doet het zo'n pijn

Zonder jou...


Het is een feit...zonder haar gaat de klok even snel. Maar toch is het veranderd. De feestdagen komen eraan, onze verjaardagen, haar verjaardag...en het zal anders zijn. De tijden zijn veranderd.

Ik moet dan denken aan psalm 103:
De mens zijn dagen zijn als gras
hij is als een bloem die bloeit in het veld
en verdwijnt zodra de wind hem verzengt
de plek waar hij stond kent hem niet meer.

Ons leven is doorgegaan. Haar leven is gestopt. En natuurlijk denk je nog vaak aan haar, maar het slijt. De scherpe randjes gaan eraf. En soms ben ik bang dat een leven vergeten zal worden. Dat de standplaats van een mens niet meer herkent word. Bij ons zal dat zeker niet gebeuren, maar de volgende generatie heeft haar niet gekend. Gelukkig komt er nog een heel mooi stuk achteraan in deze psalm! Dat moet je zelf maar lezen ;-)

Van de week had ik een rouwdienst op mijn werk. Een bewoonster waar ik contactpersoon van was, was overleden. Dat greep mij aan, ik had een band met haar en haar familie. Er kwam weer veel verdriet boven. Familie die huilen om een moeder die ze verloren zijn. Herkenbaar! De oudste dochter las een heel mooi gedicht voor. Over een mooie roos die in een tuin gepland was. Maar op een gegeven moment komen er doornen om de roos heen. De tuinmannen zorgen goed voor de roos. En dat kost veel moeite, maar ze doen het met liefde. De eigenaar van de tuin vraagt: zal ik de roos knippen? Maar de tuinmannen willen dat niet. Op een dag komen ze en is de roos geplukt. De tuinmannen zijn verdrietig waarom? De eigenaar van de tuin zegt dat het nu tijd is geworden dat hij voor de roos gaat zorgen.

En ik weet dat wij dankbaar moeten zijn dat de Eigenaar van de tuin ook besloten heeft ma tussen de doornen uit te halen. Maar het ook zo'n pijn!

Het lied van clouseau spreekt echt tot mijn hart. Ik denk dat hij het niet op de manier geschreven heeft zoals ik het interperteer. Maar ik weet dat zij haar plek en huis heeft gevonden. En dat is bij haar hemelse Vader. Daar zal ik haar weer zien! Sommige zullen denken wat een zekerheid! Maar die heb ik ook. Ma is gestorven met de zekerheid dat Jezus haar redder was. En ik geloof als een kind dat een IEDER die in Hem gelooft het eeuwige leven zal hebben (joh 3:16) Dus ma, en ik straks ook. Ze heeft haar plek bij dr Vader gekregen! Ze kan nu eeuwig opgelucht dromen, nadat ze gestreden heeft tot aan haar laatste zucht.

Voor ons is het slikken de aankomende periode. Vorig jaar zaten we nog tussen hoop en vrees. Ik moet zeggen dat bij mij de hoop overheersde. Ik geloof in een God van wonderen. En waarom het wonder van genezing niet bij ma is gebeurd, weet ik niet. Het leert mij wel dat wij nog harder biddend moeten strijden tegen al het onrecht in de wereld.

''Maar hebt goede moed, ik HEB de wereld overwonnen!'' (joh 16:33)

Zo het is een serieuse blog geworden, misschien totaal anders dan wat je van mij gewend bent. Maar het zijn wel de dingen die in mijn hart leven en ik wil delen met jullie.

Ma, ik heb je graag gekend...

Nieuwe hobby: taarten maken!

Ik heb al, sinds ik met de personeelsvereniging taarten heb gemaakt, geroepen dat ik met Natan zijn verjaardag zelf taart ging maken. Dus ik moest mij houden aan mijn belofte.

Ik heb een boekje besteld, recepten nagekeken, marsepein gekocht en geoefend.

De eerste taarten waren niet zo heel kunstig, omdat ik nog zuinig was met de marsepein, en daarom maar 2 kleuren heb gebruikt.

Dit waren de eerste 2 taarten. De cake van deze taarten waren van de pv-workshop, die ik had ingevroren.

Deze taart heb ik op Natan zijn verjaardag gemaakt met mijn nichtjes. Maar door het drama van mijn gewonde vinger (...lees vorige blog) heb ik de taart pas een paar uur van te voren kunnen bekleden. Mijn plan was de dag ervoor. Het gevolg was nu dan ook dat het marsepein te zacht was, snel scheurde. En dat je de taart door de marsepein heen zag. De taart had eigenlijk nog een paar uur langer in de koelkast gemoeten. Ook door het warme weer. Maar niet slecht voor een beginneling, vond ik zelf.

Drie dagen later heb ik deze Bumba taart gemaakt. De cake van de vorige taart was erg tegengevallen. Dus nu heb ik 2 kant en klare bodems gekocht. Het opstaande randje eraf gesneden. Besmeerd met jam en slagroom, en opelkaar gelegd. Dit was echt een succes! Deze taart is echt de mooiste en de lekkerste geworden. Hij was ook super te snijden. Ook omdat hij lang genoeg in de koelkast had gestaan.

Voor zondag had ik nog een klein taartje gemaakt. Deze was voor mijn schoonmoeder, omdat zij niet op Natan zijn verjaardag kon komen ivm ziekte. Hij is wat snel gemaakt, en dat is wel te zien. Hij had netter gekund. Heb wel gemerkt dat je alle tijd moet hebben, nemen voor dit.

Maar het is onwijs leuk om te doen. Ik ga het zeker vaker doen!

ps Bekijk ook even mijn vorige blog. Dan kan je zien hoe Natan de taart vond!

Natan 1 jaar!

Tjonge wat is de tijd gevlogen! Een jaar geleden stapte ik net het kraambed uit.
Er is zoveel gebeurd in een jaar! Ons mannetje is van een klein, teer babytje veranderd in een gezellige, krijsende, lachende, klappende, kruipende, brabbelende dreumes.
Voordat we naar de verjaardagsverhalen gaan, eerst nog wat fotos van de afgelopen 3 maanden. Want ik zag tot mijn schrik dat ik alweer 3 maanden niet geblogt heb.


Even een uurtje wandelen op het strand, in het voorjaar, met opa en oma Westerman


Ter ere van de 40 jarigew bruiloft van Opa en Oma de Gooijer zijn we met zn allen een midweek naar Drenthe geweest. Daar hoort uiteraard een dagje Dierentuin Emmen bij.


Ja hoor, daar is eindelijk het grote moment...Ik mag mee op de fiets.


Papa en mama vonden het nog erg spannend, en fietste dus niet zo hard...


De volgende mijlpaal...ik ga zelf staan in de box. De eerste weken kon mama dr lol op, want ik wist nog niet hoe ik moest gaan zitten. En dat liet ik dan duidelijk horen!

En dan is eindelijk de dag van mijn verjaardag aangebroken! 21-juli 2010...Natan word 1 jaar!
De dagen ervoor zijn erg roerig geweest ... Maandagavond kwamen mijn grote nichten logeren: Dian en Anouk. Ik was aan het logeren bij Oma de Gooijer, omdat mama 2 dagen moest werken. Mijn nichtjes hadden een leuke dvd bij zich en wilde die gaan kijken. Maar mama wilde eerst 2 taarten klaarmaken, dan konden ze in de oven. Zodat ze de volgende dag bekleed konden worden met marsepein. (nog ruim op tijd voor mijn verjaardag)
Maar het liep allemaal een beetje anders. Mama had haast, en sneed haar vinger aan een ronddraaiend mes van een staafmixer. Het bloedde flink, en op advies van anderen is mama naar de huisartsenpost geweest. Maar omdat mama niet gebeld had, moesten we ruim 2 uur wachten. Gelukkig viel de pijn mee, en hebben mijn nichtjes zich vermaakt met het kijken naar knappe dokters. Toen mama eindelijk aan de beurt was viel de schade mee, en mocht ze weer naar huis met het advies: nagel knippen en 1 dag droog houden. Papa heeft mama toen ziek gemeld, en zijn ze om 0.30 pas gaan slapen. De volgende dag hebben mama, Dian en Anouk mij opgehaald bij Oma de Gooijer. Toen zijn we doorgereden naar Zeumeren waar we lekker gezonnebaat hebben. (want mijn nichten en ik vonden het water te koud en mama mocht niet zwemmen). Daarna zijn we naar huis gegaan want ik moest slapen. Mama, Dian en Anouk hebben alsnog de taarten afgemaakt en hebben ondertussen: Alice in Wonderland gekeken.
Toen ik uit bed kwam heb ik nog wat gespattert in het badje in de tuin, en na het eten hebben wij bewezen aan mijn nichtjes dat het ijs bij Bernardos lekkerder was dan bij Jansen in Boskoop. En daar waren ze het roerig mee eens. Alleen mama had pech, zij moest de hele tijd plassen. Dus je raad het wel...mama is die avond weer naar de HAP geweest en kreeg pilletjes van de dokter.
De volgende dag was het dan eindelijk zover: FEEST! Het was precies 365 nachtjes geleden dat ik geboren was. Mama werd rond tien voor half 8 wakker en dacht terug aan het moment. Ik werd een uurtje later wakker, en toen kon het uitpakken van de cadeuas beginnen!


Van papa en mama kreeg ik een doos Duplo

En een bal

Papa en Dian moeten mij wel helpen.

En ook mama helpt mij, bij het cadeau van Opa en Oma de Gooijer

Bij een verjaardag hoort ook een versierde stoel...

...taart met een kaarsje...

...balonnen...

...en niet te vergeten: Taart smeren!

Van Opa en Oma de Gooijer kreeg ik nog een cadeau:

Een schommel...stoer he? Zonder handen?

De mama van oma kwam ook mee, en gaf mij een dikke zoen.

3 dagen later was het weer feest...en weer taart.

Kijk eens wat ik allemaal gehad heb?

Kleertjes, een bal, 5 dozen duplo, fotolijstje, auto, blokkendoos, geluidshamer, muziekinstrumenten, boekje, dvds, cds, schommel, knuffel, geld en een ballon.

Dit doen we volgend jaar weer! Nog maar....359 nachtjes!

9 maanden!

Natan is ondertussen alweer 9 maanden oud. En hij groeit elke keer weer in alle opzichten. Mijn schrijversinspiratie is op, dus ik zeg het met fotos:

Voor het 40-jarige huwelijksfeest zijn we op de foto gegaan. Hieronder het resultaat. De bovenste 2 zijn fotos van de fotolijst, dus de kwaliteit is niet super:





Tijdens de fotoshoot van Natan, kwam Joris (zijn neefje) door het beeld lopen. Resultaat: deze spontane foto's!:



Zingen vind ik erg leuk! Geef me zelf maar het opwekkingsboekje, dan zoek ik er wel 1 uit!:



En de fles? Die houd ik zelf wel vast:



Nieuw spelletje, hoe trek ik mijn sokken uit in de kinderstoel?:



Wat vind je van mijn mooie kapsel? Het blijft alleen zitten met een beetje lak...:




Speelgoed interresseert mij niet. Ik wil de afstandbediening! Dus ik heb een oude van papa en mama gekregen, zodat ik ook kan zappen!:

Tijd voor een nieuw berichtje

Wat kan je toch druk zijn als werkende moeder met een huishouden en een sociaal leven ;) ... zelfs zo druk dat ik mijn blog 2 maanden heb laten versloffen. Dus het is hoogste tijd om weer nieuwe informatie te plaatsen.

Bij mijn laatste blog stonden we nog voor de feestdagen. Ondanks het verdrietige nieuws wat er tussendoor kwam, hebben we leuke dagen gehad. De dag voor kerst hebben Corne en ik hebben en ik helpen opbouwen van de kerstnachtdienst van onze gemeente.

http://www.youtube.com/watch?v=gtW8A7Rhy2Mm/watch?v=gtW8A7Rhy2M

Corne heeft geholpen met de buitenversiering en ik heb geholpen met het dweilen van de zaal!

Helaas waren de weersvoorspellingen zeer slecht, en moesten wij besluiten om tijdens de dienst te gaan vertrekken naar Hazerswoude. Om zo het slechte weer voor te zijn. Achteraf was dit niet nodig geweest, want het slechte weer kwam pas snachts. De eerste kerstdag hebben we in Hazerswoude doorgebracht.

Gezellig met Opa en Oma Westerman, en de traditionele kerstkoffie/borrel met de fam van Zanten. Tweede kerstdag zijn we naar Voorthuizen gereden waar we uiteten zijn geweest met de andere kant van de familie. Ook hebben we onze verjaardagen gevierd.

Maar ook die vielen half in het water door het weer. Jammer genoeg veel afzeggingen. En toen wisten we nog niet dat de winter nog erg lang zou duren.....

Vijf dagen voordat wij Natan zijn halve verjaardag vierden, werden wij verblijfd met een telefoontje van vrienden dat Niels geboren was. Weer een Nielsje in onze 'familie'!

Ja onze Natan is alweer de half jaar grens over. Hij groeit als kool. Lichamelijk en geestelijk. Hij begint lekker te brabbelen,

alles vast te grijpen,

te rollen,

hangt in de kinderstoel,

eet brood, groenten- en fruithapjes,

heeft 2 tandjes,

en is erg druk aan het bewegen in de box en bed.

Eind Januari zijn we met de Westermannen-kant een weekendje weg geweest. Dit was erg gezellig. We hadden een 12 persoonshuisje, met voor ieder gezin een badkamer. Waar in een (bubbel)bad, stoomdouche, zonnebank etc stond. Echt heerlijk genoten dat weekend. Natan heeft lekker gezwommen met zijn grote nichten. Ik had een zwemband gekocht, waar hij al redelijk in bleef zitten. En water is meneer helemaal gek op!

Afgelopen week was Natan alleen erg verkouden. Waarschijnlijk van zijn moeder gekregen. Dus ben ik de drogisterij gaan leegkopen: neusspray, hoestdruppels, babydampo, vitaminepillen. En ik heb het idee dat hij er nu weer doorheen is.

Verder heb ik niet echt nieuws. Ik zal het berichtje verder vullen met foto's. Veel leuker dan txt..

Eendjes voeren:

Meestal ben ik gewoon een vrolijk tevreden mannetje!